خيالى و مهالى

كاش بودم اشك هاى چشم تو،
زندگى در رويى تو مى كردمى.
در لبان بوسه خاهت يك ذمان،
با هزاران رازها مى مردمى.

نوگ مژگانت به مثل عمر اشك،
از گلويم حلق آويزت شوم.
خونبها از چشم خود ريزم مدام،
وقت مردن دان كه گل ريزت شوم.

باز چشم ماه آغوشم بديد،
وسوس آغوش من دارد مدام.
بيم دارد، ك-ان همه از چشم تو،
تا برايد آفتاب در وقت شام.

كاش بودم اشخاى چشم تو،
از درون پلك چشمانت به مهر،
بوسه باران كرده تا لب هاى تو،
بعد مى مردم، دلا، از عشق و شر.

هضرت شب در نماز روز است،
مثل من كه در سر مژگان تو.
هيف كه جز آرزوى بيش نيست،
بودن من زير ابرووان تو.

اين خيال است، آن مهال است، آن مهال.
اين مهال است، آن خيال است، آن خيال.

18 مارس، خجند، سال 2010، ساعت 17:06